گه سالها بعد سالهای خیلی دور بازم به یکی دلبستم...
دوســــتت دارم رو اصلا به زبون نمیارم...
قربون صدقه رفتن که هیچی...
نگرانی ام بروز نمیدم...
وقتی حالش خوب نبود باهاش صحبت نمیکنم و آرومش نمیکنم...
بجاش میگم برو یه دوش بگیر بهتر میشی....
باهاش زیاد بیرون نمیرم ، تا اگه جدا شدیم خیابونای شهر عذابم ندن...
به چشماش خیر نمیشم ، تا دلم گیر چشماش نشن...
سعی میکنم وقتی داره خودشو برام لوس میکنه بحث رو عوض کنم ،
تا صداش که یادم اومد دیوونه نشم....
وقتی خواست قسم بخوره که تنهام نمیزاره ، انگشتمو میذارم رو لبش و
میگم لازم نیس قسم بخوری ، حرمت خدا رو نشکون...
خلاصه اصلا بهش گیر نمیدم و پاپیچه کاراش نمیشم...
انگار نه انگار...
من تجربه کردم...
شما هم باخبر باشید...
تاوان دلبستن به آدما یه عمر پشیمونیه و گریه...!!!

یک نفر باید باشد که
بدون ترس هیچگونه قضاوتی برایش همه چیز را تعریف کنی
تمام حرف هایی که دارد آرام آرام درونت میگندد را به زبان بیاوری
از آن حرف هایی که شب ها موقع خواب به بی رحمانه ترین شکل ممکن به سرت هجوم می آورند
و رسالتشان این است که خواب را از تو بگیرند
حرف هایی که وسط قهقهه هم اگر یادشان بیوفتی لال میشوی
یک نفر که وقتی تو دهن باز کردی نگوید آره میدانم ، اصلا یک نفر باشد که هیچ چیز نداند
یک نفر باشد در این دنیا که نصیحت را بلد نباشد
مثلا اگر جایی شنید " نصیحت " بدون درنگ بپرسد نصیحت ؟ ببخشید نصیحت یعنی چه ؟
وقتی تو گفتی فلان طور شد ، نگوید آهان برای من هم شده ببین تو نباید اینطور کنی ، بنظر من فلان کار را بکن
یک نفر که وقتی برایش تعریف میکنی که کارم دارد به جاهای باریک میکشد ،
پوزخند نزند ، به شوخی نگیرد
جدی بگیرد ، خیلی هم جدی بگیرد ،
آنقدر که یک سیلی جانانه مهمانت کند و با تمام قدرت اش بزند زیر گوشت
یک نفر که تجربه ی هیچ چیز را نداشته باشد ،
مثل همه ی آنهایی که خود را علامه دهر میدانند نباشد ،
وقتی که برایش تعریف میکنی دستپاچه شود ، گوش بدهد ،
برایت فتوای ابوموسی اشعری صادر نکند ،
راه کار ندهد ، فقط گوش کند ..
یک نفر که بداند این چیزهایی که تو تعریف میکنی جواب منطقی ندارد ،
اصلا منطق در مقابل این حرف ها بیچاره است
خیلی از آدم ها میخواهند حرف بزنند صرفا برای اینکه دردشان آرام بگیرد
بعضی آدم ها درونشان روی کمربند زلزله است ،
گاهی حرف میزنند تا ویرانی زلزله درونشان را به تعویق بیاندازند
حرف زدن گاهی مُسکن است ،
آدم ها گاهی حرف میزنند نه برای اینکه چیزی بشنوند ، نه اینکه کمک بخواهند
حرف میزنند که ویران نشوند
حرف میزنند که آرام بگیرند
مانند کسی که خود میداند چه روزی قرار است بمیرد ، آرام میگیرند .
به قول آن رفیقمان که میگفت :
حرف هایی در دلم هست که حاضرم فقط به کسی بگویمشان که قرار است فردا بمیرد ...
همین

قهر بودیم ، در حال نماز خوندن بود ..
نمازش که تموم شد هنوز پشت به اون ورنشسته بودم
.
.
.
.
.
کتاب شعرش و برداشت و با یه لحنِ دلنشین شروع کرد به خوندن
ولی من باز باهاش قهر بودم …!!!
.
.
کتاب و گذاشت کنار ، بهم نگاه کرد و گفت :
“غزل تمام ، نمازش تمام ،دنیا مات ، سکوت بین من و واژه ها سکونت کرد”
باز هم بهش نگاه نکردم …
.
.
.
.
اینبار پرسید : عاشقمی؟؟ سکوت کردم …
گفت: “عاشقم گر نیستی لطفی بکن نفرت بورز …
بی تفاوت بودنت هر لحظه آبم می کند”
.
.
.
.
.
.
.
دوباره با لبخند پرسید : عاشقمی مگه نه ؟؟؟
گفتم : نـــــــه
گفت : ” لبت نه گوید و پیداست می گوید دلت آری ..
که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری ”
.
.
.
.
.
.
.
زدم زیرِ خنده … و رو بروش نشستم …
دیگه نتونستم بهش نگم وجودش چقدر آرامش بخشه …
بهش نگاه کردم و از ته دل گفتم :
خدا رو شکر که هستی …

یه سال جدید شروع میشه با یه آدم جدید...

واسه تهی نبودن یه زندگی یه عمر

از بی تحرکی متنفر بودم از اینکه یجا بشینم و نگاه کنم به دنیامو منتظر یه موج بشینم تا ببینم بهم میرسه یانه تا تکونم بده

امسال یه سکوی پرتابه تا منو به اون بالاها برسونه

یه سکویی که این چند وقت خوب آمادش کردم

میخوام کم کم اون حسم کامل بشه که یه روح تازه درونم دمیده شده...

حتی به دنبال موفقیت لابه لای صفحات وب گشتم... که یاد بگیرم چطور باید شروع کرد....

حرفای محمدرضا شعبانعلی خوب به دلم میچسبه...

اونجایی که تو سایتش مینویسه:

""موفقیت میتواند آرزوی من و شما باشد راجع به آن حرف زنیم راجع به آن تحقیق کنیم . راجع به آن فکر کنیم خواب آن را ببینیم 

در پی موفقیت های واقعی و موفقیت های دروغین باشیم. در پی آنها که به سادگی موفق شدند و آنها که به سختی موفق شدند

اما اگر موفقیت خواسته ی من و شما باشد  دست به عمل میزنیم و هزینه اش را هم میدهیم...

انسان های موفق حرف هایی دارند که به من و شما کمتر میگویند نه به دلیل پنهان کاری و خساست ...به دلیل آنکه ما

گوش شنیدن نداریم . موفقیت یکی از محصولات گرانقیمت دنیاست....بسیار گرانقیمت...

برایش باید انرژی بگذاری، وقت بگذاری، ریسک کنی ، ببازی، مسخره شوی ، احمق جلوه کنی....

موفقیت در لباس های تمیز و مرتب به دست نمی آید در شلوارهای کهنه و پاره و گلی حاصل می شود. آنها که امروز کت

شلوارهای  گرانقیمت به تن کرده اند و برای من وشما از موفقیت خود می گویند زمانی به حدی کثیف و خاکی بوده اند که

کسی به آنها نزدیک نمیشده .... مسیر موفقیت را نمی توان وارونه گرفت...

بسیاری از ما اگر هزینه موفقیت را بدانیم جرات نمیکنیم راجع به آن حرف بزنیم و ترجیح میدهیم آن را در حد یک آرزو و فانتزی

نگه داریم و هرگز به عملی شدنش فکر نکنیم....""

شاید موفقیت سخت باشه اما وقتی به زمانی فکر میکنم که تو سن میانسالی تنها دغدغه ام کفشو لباس خودمو  شاید

بچه هام  باشه میگم کاش هیچوقت به دنیا نیومده بودم تا مجبور به تحمل این روزمرگی ها باشم...

ادمها تا کجا بی حاصل میدوند ...

وقتی به حرف مادربزرگم چند روز قبل از مرگش فکر میکنم که میگفت دنیا خیلی نامرده... انگار ذهنم به صفر میرسه

کسی که با این همه تلاشو انگیزه واسه بزرگ کردن بهترین بچه هاش دم اخر از نامردی دنیا حرف بزنه من باید چی بگم ؟

منی که هیچ راه درستی نرفتم که هیچ خدا بگذره از بار سنگینی که رو دوش خودم گذاشتم....

دوست دارم انقدر پیش برم که کارهایی که میکنم تا ابد برام بمونه ...

خدایا قدم اول و بر میدارمو شروع میکنم اما دوشادوشم باش و دستاتو پشتم نگه دار تا اگه سست شدم فقط تو نگهم داری...