کوچ

جذاب ترین حادثه ی زندگیم رفت

دیوانه ی دیوانه ی دیوانگیم رفت

تو میروی و جانه عزیز من مغرور 

هر لحظه به من دست تکان میدهد از دور

انگار که تو آمده بودی بروی زود

کز روز تولد به تنت رخت سفر بود

با این همه داغی که دلم دید و تبارم

من این همه غم را به دلم یاد ندارم

بدرود امیدم نفسم عشق عزیزم 

آهسته برو پشت سرت آب بریزم

رویای مرا از دل دنیام گرفتی

من سوختم اما تو که آرام گرفتی

این منظره ی کوچه تو را دشت ندارد

این کوچ همین کوچ که برگشت ندارد

با این همه داغی که دلم دید و تبارم

من این هم غم را به دلم یاد ندارم 

بدرورد امیدم نفسم عشق عزیزم 

آهسته برو پشت سرت آب بریزم

حجت اشرف زاده - کوچ

درست وقتی که هیچ حوصله نداری 

حوصله ی آدمای موقت زندگیتو

حتی حوصله ی آدمای اصلی زندگیتو

درست همان وقتا حرفایی میفهمی که حتی دیگر حوصله ی نفس کشیدن هم نداری ...

این روزها عجیب همه چیز را پشت گوش می اندازم....

گاه بابت بیخیالی هایم نسبت به آدمها حرف ها و حتی نبود اشک های آماده باش همیشگیم نگران میشوم که شاید انقدر سنگدل شده ام که ....

حتی دیگر با وجود سر خلوتی هایم  قلبم هم فشرده نمیشود...

انگار بیماری گاه گاه "به درک" گفتنم عادت شده!

دیگر اتفاقات راه کج نمیکند تا روی زبان یک" به درک" نثارش کنم.تا التیامی باشد بر زخم ،همان راه مستقیم صندوقچه مغز را خودش یاد گرفته ، میرود که میرود ، که اگر هم امد و "خدا نگذردی "خرجت کرد قلبت فشرده نشود.

خوب میفهمم که الان حرفها بدتر از گذشته اند اما حالم مثل گذشته حاد نیست...

نگرانم بابت همه حرفهای نگفته و همه اشکهای نریخته...

هشدار خوبی برای منه همه چیز رها کرده نیست...

کاش ادمهای مهم زندگیم میفهمیدند ادم های خسته رها میکنند از همه چیز تا همه کس تا خودشان را...

به خیالش سرمستی پیش گرفته ام ...

نمیداند از بی چیزی بر همه چیز تاخته ام از خودم و او گرفته تا بقیه ...

اما کاش خوب فهمیده باشد در برزخ مردن و زنده شدن برای آدمها کار راحتی نیست...

کاش خوب فهمیده باشد وقتی سوار بر قلبی تاخت ، منتظر پیریش نباشد .خیلی قبلتر  از آن میمیرد.... 

کاش میشد روزه سکوت گرفت تا مرد...

فریماه

بلده آرام دلم...یار دل آرام کو؟

آن که آرام برد از دلم آرام کو؟

آن که آرام برد عشق منو جان کو؟

آن که عاشقش شدم، جانان جانان کو؟

وای وای وای دل من شده عاشق چشاش‌‌‌...

وای که نمیدونستم میشم پریشون چشاش...

وای وای وای دل من شده دیوونه ی اون...

دل دیوونه ی من اسیر مست موی اون‌...

من...یه حس عاشقانه در تو...

تو...یه عشق جاودانه در من...

من بی بال و پرم بدون رویات...

بی تاج سرم بدون دنیات...

من با تو خوشم که بی قراره دلم‌...

من با تو خوشم آروم نداره دلم... 

بی قرارتم یار...

****

سال ها بعد صاحب کودکی خواهم شد 

که پدرش را عاشقانه دوست ندارم

هرگز شاهد نگاه عاشقانه

خلوت های دونفره

بین من و پدرش نخواهد بود

و شاید روزی از من درباره ی زندگی پر از عادتمان بپرسد

آنوقت من از ممنوعه های گذشته

از تقدیر نحسی که گریبان گیرمان شد

 از رویاها ،

خلوت های نابمان ، 

قهر های الکی ،

خنده و گریه ها

و در آخر بوسه خدافظی مان را خواهم گفت

از همان لحظه شاید برایش  مادری خیانتکار شوم 

یا شاید مادری که تمام رویا هایش بر باد رفته است

کسی چه میداند...

#فاطمه_مقدم

****

آدمایی که جای حرف زدن می نویسن، خطرناکن!

درست مثل همون مصدومایی که خونریزی داخلی دارن و ناغافل خط ممتد، سوت می کشه رو مانیتور زندگیشون ...

 بی درد و بی علامت!

آدمایی که می نویسن مدت مدیدی توو سکوت بودن،

توو انزوای دسته جمعی،

 از همونایی که مثل همون کلانتر کارتونی دوران بچگی مون،

هیچکس نمی فهمه چی میگذره

 توو قلب طلایی یی که پشت ستاره ی حلبی چهره شون پنهون کردن...

آدمایی که می نویسن ،

اونقدر می نویسن تا یه روز جوهر احساس شون خشک بشه و بعد خودشون می شن نقش اول قصه های ناتموم بقیه...

 درست مثل مجنون که اونقدر "مشق نام لیلا " کرد که بالاخره مرد!

 آره؛ مرد!

آدمایی که جای حرف زدن می نویسن، آلارم نمی دن؛

سوپاپ اطمینان هم ندارن..

فقط یهو می ریزن...

کاملا یهو!

#ناهید_سعادتیان

*****

الان تو سن 26 سالگی ارزو میکنم کاش جوون تر بودم و هدفدار تر زندگی میکردم . مصمم تر روشن تر واسه آینده پیش میرفتم

تو  سن 26 سالگی حس یه ادم 50 ساله ای دارم که وقتی فکر میکنه  اثری از رسیدن به ارزوهاش تو زندگیش نیست.هیچی 

این حس تو سن 26 سالگی خیلی راحت میتونه به وجود بیاد. رفتن و قدم زدن تو خیابون های گرون قیمت شهر و دیدن ساختمونای آنچنانی 

دیدن یه زوج توی یه رستوران شیک

خوندن یه رمان عاشقانه با نهایت حس

یا مثل من رد شدن از کنار یه ماشین گرون قیمت که واقعا چشمتو خیلی وقته گرفته اما نه واسه خریدش صرفا واسه نظر دادن در موردش.

اما بیار متفاوت تر از همیشه از جلوی ماشین bmw پارک شده جلوی نمایشگاه ماشین در حالی که یه مشتری داره ماشینو واسه خرید زیرو رو میکنه رد میشی و خودتو جاش تصور میکنی که داری یه چک میکشی واسه خریدش و الان قصد داری بشینی پشتشو برونی .یک آن لذت باور نکردنی بهت دست میده . بچگانه اس ولی عشقه دیگه. 

پول پرست نیستم ولی چیزایی هست که به ادما لذت میده ممکنه خیلی هم مفت باشن ولی لذت داشته باشن. مثل قدم زدن تو یه خیابونی که دوسش داری . این لذت اگر هم پولی باشه و در حد توانم باشه خودمو ازش محروم نمیکنم.

کاش میشد انقدر هدفدار بود و انقدر توانایی به دست اورد که مجبور نباشی خودتو از هر لذتی محروم کنی.